Περισσότερες πληροφορίες ― Ελληνικά

Το Urticarial vasculitis είναι μια σπάνια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μακροχρόνια ή επαναλαμβανόμενα επεισόδια κνίδωσης. Ενώ τα δερματικά του συμπτώματα μπορεί να μοιάζουν με χρόνιες κυψέλες, είναι μοναδικά επειδή οι κυψέλες κολλάνε για τουλάχιστον 24 ώρες και μπορεί να προκαλέσουν σκούρες κηλίδες μετά το ξεθώριασμα. Αν και συχνά είναι άγνωστης αιτίας, μερικές φορές μπορεί να προκληθεί από ορισμένα φάρμακα, λοιμώξεις, αυτοάνοσα νοσήματα, διαταραχές του αίματος ή καρκίνους. Ορισμένες μελέτες το έχουν συνδέσει ακόμη και με τη γρίπη COVID-19 και H1N1. Μπορεί επίσης να επηρεάσει άλλα μέρη του σώματος όπως μύες, νεφρά, πνεύμονες, στομάχι και μάτια. Ενώ ένας συγκεκριμένος τύπος εξέτασης ιστού μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση, δεν είναι πάντα απαραίτητος. Η θεραπεία συνήθως ξεκινά με αντιβιοτικά, δαψόνη, κολχικίνη ή υδροξυχλωροκίνη για ηπιότερες περιπτώσεις. Για πιο σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστούν φάρμακα που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως η μεθοτρεξάτη ή τα κορτικοστεροειδή. Πρόσφατα, οι βιολογικές θεραπείες (rituximab, omalizumab, interleukin-1 inhibitors) έχουν δείξει υποσχέσεις για δύσκολες περιπτώσεις.
Urticarial vasculitis is a rare clinicopathologic entity that is characterized by chronic or recurrent episodes of urticarial lesions. Skin findings of this disease can be difficult to distinguish visually from those of chronic idiopathic urticaria but are unique in that individual lesions persist for ≥24 hours and can leave behind dusky hyperpigmentation. This disease is most often idiopathic but has been linked to certain drugs, infections, autoimmune connective disease, myelodysplastic disorders, and malignancies. More recently, some authors have reported associations between urticarial vasculitis and COVID-19, as well as influenza A/H1N1 infection. Urticarial vasculitis can extend systemically as well, most often affecting the musculoskeletal, renal, pulmonary, gastrointestinal, and ocular systems. Features of leukocytoclastic vasculitis seen on histopathologic examination are diagnostic of this disease, but not always seen. In practice, antibiotics, dapsone, colchicine, and hydroxychloroquine are popular first-line therapies, especially for mild cutaneous disease. In more severe cases, immunosuppressives, including methotrexate, mycophenolate mofetil, azathioprine, and cyclosporine, as well as corticosteroids, may be necessary for control. More recently, select biologic therapies, including rituximab, omalizumab, and interleukin-1 inhibitors have shown promise for the treatment of recalcitrant or refractory cases.

Ένας 35χρονος άνδρας ήρθε με ιστορικό 15 ημερών με έντονα κόκκινα, επώδυνα εξανθήματα και στους μηρούς και στα πόδια, μαζί με πόνο στις αρθρώσεις. Είχε ουρολοίμωξη για μια εβδομάδα πριν εμφανιστεί το εξάνθημα. Το δέρμα του έδειξε αρκετές τρυφερές, σε σχήμα δακτυλίου, μερικώς ασπρόμαυρες, κόκκινες πλάκες και στις δύο πλευρές των μηρών και των ποδιών του. Του χορηγήθηκε πρεδνιζολόνη από το στόμα (40 mg/ημέρα) για μια εβδομάδα μαζί με ένα αντιισταμινικό που δεν προκαλεί υπνηλία (φεξοφεναδίνη) . Μέσα σε μια εβδομάδα, όλα τα εξανθήματα εξαφανίστηκαν εντελώς. Δεν υπήρξαν άλλα εξανθήματα κατά τους επόμενους 6 μήνες τακτικών ελέγχων.
A 35-year-old man came in with a 15-day history of bright red, painful rashes on both thighs and legs, along with joint pain. He had a urinary tract infection for a week before the rash appeared. His skin showed several tender, ring-shaped, partially blanchable, red plaques on both sides of his thighs and legs. He was given oral prednisolone (40mg/day) for a week along with a non-drowsy antihistamine (fexofenadine). Within a week, all the rashes disappeared completely. There were no more rashes during the next 6 months of regular check-ups.