اطلاعات بیشتر ― فارسی

Impetigo ، شایع ترین عفونت باکتریایی پوست در کودکان دو تا پنج ساله، در دو نوع اصلی وجود دارد: غیربولوز (70٪ موارد) و بولوز (30٪ موارد) . زگیل غیربولوز معمولاً توسط Staphylococcus aureus یا Streptococcus pyogenes ایجاد می‌شود. این بیماری با پوسته های عسلی رنگ روی صورت و اندام ها تشخیص داده می شود و عمدتاً پوست را هدف قرار می دهد یا می تواند نیش حشرات، اگزما یا ضایعات تبخالی را آلوده کند. ایمپیتگو تاولی که صرفاً توسط استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد می‌شود، منجر به تاول‌های بزرگ و شل می‌شود و اغلب مناطقی را که پوست به هم ساییده می‌شود، تحت تأثیر قرار می‌دهد. هر دو نوع معمولاً در عرض دو تا سه هفته بدون ایجاد اسکار از بین می روند و عوارض نادر هستند و گلومرولونفریت پس از استرپتوکوک شدیدترین آنها است. درمان شامل آنتی بیوتیک های موضعی (mupirocin, retapamulin, and fusidic acid) است. آنتی بیوتیک های خوراکی ممکن است برای زرد زخم با تاول های بزرگ یا زمانی که درمان موضعی امکان پذیر نیست ضروری باشد. در حالی که چندین آنتی بیوتیک خوراکی (amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole, and macrolides) گزینه هایی هستند، پنی سیلین موثر نیست. ضدعفونی‌کننده‌های موضعی به خوبی آنتی‌بیوتیک‌ها نیستند و باید از مصرف آن‌ها اجتناب کرد. Fusidic acid, mupirocin, and retapamulin در برابر استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین و عفونت های استرپتوکوک موثر است. Clindamycin برای عفونت های مشکوک methicillin-resistant S. Aureus مفید است. Trimethoprim/sulfamethoxazole بر علیه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین عمل می کند، اما برای عفونت استرپتوکوک کافی نیست.
Impetigo, the most common bacterial skin infection in children aged two to five, comes in two main types: nonbullous (70% of cases) and bullous (30% of cases). Nonbullous impetigo is typically caused by Staphylococcus aureus or Streptococcus pyogenes. It's recognized by honey-colored crusts on the face and limbs and mainly targets the skin or can infect insect bites, eczema, or herpetic lesions. Bullous impetigo, caused solely by S. aureus, leads to large, flaccid bullae and often affects areas where skin rubs together. Both types usually clear up within two to three weeks without scarring, and complications are rare, with poststreptococcal glomerulonephritis being the most severe. Treatment involves topical antibiotics (mupirocin, retapamulin, fusidic acid). Oral antibiotics might be necessary for impetigo with large bullae or when topical treatment isn't feasible. While several oral antibiotics (amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole, macrolides) are options, penicillin isn't effective. Topical disinfectants aren't as good as antibiotics and should be avoided. Fusidic acid, mupirocin, retapamulin are effective against methicillin-susceptible S. aureus and streptococcal infections. Clindamycin is useful for suspected methicillin-resistant S. aureus infections. Trimethoprim/sulfamethoxazole works against methicillin-resistant S. aureus, but isn't enough for streptococcal infection.

Impetigo یک عفونت شایع پوستی است که توسط باکتری های خاصی ایجاد می شود و به راحتی از طریق تماس پخش می شود. معمولاً به صورت لکه های قرمز پوشیده شده با پوسته زرد رنگ ظاهر می شود و می تواند باعث خارش یا درد شود. این عفونت در کودکانی که در نواحی گرم و مرطوب زندگی می کنند بیشتر دیده می شود. می تواند به صورت تاول یا بدون آن ظاهر شود. در حالی که اغلب صورت را تحت تاثیر قرار می دهد، اما می تواند در هر جایی که شکستگی در پوست وجود دارد رخ دهد. تشخیص عمدتاً به علائم و نحوه ظاهر آن بستگی دارد. درمان معمولاً شامل آنتی‌بیوتیک‌ها، هم موضعی و هم خوراکی، همراه با مدیریت علائم است.
Impetigo is a common infection of the superficial layers of the epidermis that is highly contagious and most commonly caused by gram-positive bacteria. It most commonly presents as erythematous plaques with a yellow crust and may be itchy or painful. The lesions are highly contagious and spread easily. Impetigo is a disease of children who reside in hot humid climates. The infection may be bullous or nonbullous. The infection typically affects the face but can also occur in any other part of the body that has an abrasion, laceration, insect bite or other trauma. Diagnosis is typically based on the symptoms and clinical manifestations alone. Treatment involves topical and oral antibiotics and symptomatic care.