اطلاعات بیشتر ― فارسی

ایمپیتگو، شایع‌ترین عفونت باکتریایی پوست در کودکان دو تا پنج ساله، در دو نوع اصلی وجود دارد: غیر‌بولوز (۷۰٪ موارد) و بولوز (۳۰٪ موارد). ایمپیتگو غیر‌بولوز معمولاً توسط *Staphylococcus aureus* یا *Streptococcus pyogenes* ایجاد می‌شود. این بیماری با پوسته‌های عسلی‌رنگ روی صورت و اندام‌ها تشخیص داده می‌شود و عمدتاً پوست را هدف قرار می‌دهد؛ اما می‌تواند نیش حشرات، اگزما یا ضایعات تبخالی را نیز آلوده کند. ایمپیتگو بولوز که صرفاً توسط *Staphylococcus aureus* ایجاد می‌شود، منجر به تاول‌های بزرگ و شل می‌شود و اغلب نواحی که پوست به هم‌ساییده می‌شود را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هر دو نوع معمولاً در عرض دو تا سه هفته بدون ایجاد اسکار از بین می‌روند و عوارض نادر هستند؛ جدی‌ترین عارضه آن گلومرولونفریت پس از عفونت استرپتوکوکی است. درمان شامل آنتی‌بیوتیک‌های موضعی mupirocin, retapamulin و fusidic acid است. آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی ممکن است برای زخم‌های بزرگ با تاول یا زمانی که درمان موضعی امکان‌پذیر نیست، ضروری باشند. از میان آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole و ماکرولیدها، پنی‌سیلین مؤثر نیست. ضدعفونی‌کننده‌های موضعی به اندازه آنتی‌بیوتیک‌ها مؤثر نیستند و باید از مصرف آن‌ها اجتناب شود. Fusidic acid, mupirocin و retapamulin در برابر *Staphylococcus aureus* حساس به متی‌سیلین و عفونت‌های استرپتوکوکی مؤثر هستند. Clindamycin برای عفونت‌های مشکوک به *methicillin‑resistant S. aureus* مفید است. Trimethoprim/sulfamethoxazole علیه *Staphylococcus aureus* مقاوم به متی‌سیلین عمل می‌کند، اما برای عفونت استرپتوکوکی کافی نیست.
Impetigo, the most common bacterial skin infection in children aged two to five, comes in two main types: nonbullous (70% of cases) and bullous (30% of cases). Nonbullous impetigo is typically caused by Staphylococcus aureus or Streptococcus pyogenes. It's recognized by honey-colored crusts on the face and limbs and mainly targets the skin or can infect insect bites, eczema, or herpetic lesions. Bullous impetigo, caused solely by S. aureus, leads to large, flaccid bullae and often affects areas where skin rubs together. Both types usually clear up within two to three weeks without scarring, and complications are rare, with poststreptococcal glomerulonephritis being the most severe. Treatment involves topical antibiotics (mupirocin, retapamulin, fusidic acid). Oral antibiotics might be necessary for impetigo with large bullae or when topical treatment isn't feasible. While several oral antibiotics (amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole, macrolides) are options, penicillin isn't effective. Topical disinfectants aren't as good as antibiotics and should be avoided. Fusidic acid, mupirocin, retapamulin are effective against methicillin-susceptible S. aureus and streptococcal infections. Clindamycin is useful for suspected methicillin-resistant S. aureus infections. Trimethoprim/sulfamethoxazole works against methicillin-resistant S. aureus, but isn't enough for streptococcal infection.

Impetigo یک عفونت شایع پوستی است که توسط باکتری‌های خاصی ایجاد می‌شود و به راحتی از طریق تماس منتقل می‌گردد. معمولاً به صورت لکه‌های قرمز پوشیده‌شده با پوسته زرد رنگ ظاهر می‌شود و می‌تواند باعث خارش یا درد شود. این عفونت بیشتر در کودکانی که در نواحی گرم و مرطوب زندگی می‌کنند، دیده می‌شود. می‌تواند به صورت تاول یا بدون تاول ظاهر شود. اگرچه اغلب صورت را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در هر نقطه‌ای که پوست آسیب‌دیده باشد رخ دهد. تشخیص عمدتاً بر اساس علائم و ظاهر آن است. درمان معمولاً شامل آنتی‌بیوتیک‌ها، هم موضعی و هم خوراکی، به‌همراه مدیریت علائم می‌باشد.
Impetigo is a common infection of the superficial layers of the epidermis that is highly contagious and most commonly caused by gram-positive bacteria. It most commonly presents as erythematous plaques with a yellow crust and may be itchy or painful. The lesions are highly contagious and spread easily. Impetigo is a disease of children who reside in hot humid climates. The infection may be bullous or nonbullous. The infection typically affects the face but can also occur in any other part of the body that has an abrasion, laceration, insect bite or other trauma. Diagnosis is typically based on the symptoms and clinical manifestations alone. Treatment involves topical and oral antibiotics and symptomatic care.