Keloid
☆ در نتایج Stiftung Warentest 2022 از آلمان، رضایت مصرف کنندگان از ModelDerm فقط اندکی کمتر از مشاوره های پزشکی از راه دور بود.
یک کلوئید بعد از عمل روی مچ دست که با تزریق داخل ضایعه تریامسینولون درمان شد. ناحیه اریتم فرورفته در سمت چپ ناحیه تحت درمان است.
کلوئیدهای خطی. هنگامی که آنها در قسمت جلوی بالایی تنه رخ می دهند، اغلب به شکل خطی ظاهر می شوند.
کلوئید گوش خلفی
کلوئید در کف پا ممکن است برای راه رفتن ناراحت کننده باشد. تزریق استروئید داخل ضایعه معمولاً چندین بار انجام می شود.
کلوئیدها معمولاً در بالای بازوها مشاهده می شوند.
تظاهرات معمولی کلوئید قفسه سینه.
References
کلوئیدها به دلیل بهبود غیرمعمول پس از آسیب یا التهاب پوست ایجاد می شوند. عوامل ژنتیکی و محیطی به رشد آنها کمک می کند، با نرخ های بالاتر در افراد با پوست تیره تر آفریقایی، آسیایی و اسپانیایی تبار. کلوئیدها زمانی اتفاق می‌افتند که فیبروبلاست‌ها بیش از حد فعال می‌شوند و کلاژن و فاکتورهای رشد بیش از حد تولید می‌کنند. این منجر به تشکیل بسته‌های کلاژن بزرگ و غیرطبیعی به نام کلاژن کلوئیدی، همراه با افزایش فیبروبلاست‌ها می‌شود. از نظر بالینی، کلوئیدها به صورت ندول های سفت و لاستیکی در مناطقی که قبلاً آسیب دیده اند ظاهر می شوند. بر خلاف اسکارهای معمولی، کلوئیدها فراتر از محل ترومای اصلی هستند. بیماران ممکن است درد، خارش یا سوزش را تجربه کنند. درمان های مختلفی از جمله تزریق استروئید، کرایوتراپی، جراحی، رادیوتراپی و لیزر درمانی در دسترس هستند.
Keloids result from abnormal wound healing in response to skin trauma or inflammation. Keloid development rests on genetic and environmental factors. Higher incidences are seen in darker skinned individuals of African, Asian, and Hispanic descent. Overactive fibroblasts producing high amounts of collagen and growth factors are implicated in the pathogenesis of keloids. As a result, classic histologic findings demonstrate large, abnormal, hyalinized bundles of collagen referred to as keloidal collagen and numerous fibroblasts. Keloids present clinically as firm, rubbery nodules in an area of prior injury to the skin. In contrast to normal or hypertrophic scars, keloidal tissue extends beyond the initial site of trauma. Patients may complain of pain, itching, or burning. Multiple treatment modalities exist although none are uniformly successful. The most common treatments include intralesional or topical steroids, cryotherapy, surgical excision, radiotherapy, and laser therapy.
Keloids result from abnormal wound healing in response to skin trauma or inflammation. Keloid development rests on genetic and environmental factors. Higher incidences are seen in darker skinned individuals of African, Asian, and Hispanic descent. Overactive fibroblasts producing high amounts of collagen and growth factors are implicated in the pathogenesis of keloids. As a result, classic histologic findings demonstrate large, abnormal, hyalinized bundles of collagen referred to as keloidal collagen and numerous fibroblasts. Keloids present clinically as firm, rubbery nodules in an area of prior injury to the skin. In contrast to normal or hypertrophic scars, keloidal tissue extends beyond the initial site of trauma. Patients may complain of pain, itching, or burning. Multiple treatment modalities exist although none are uniformly successful. The most common treatments include intralesional or topical steroids, cryotherapy, surgical excision, radiotherapy, and laser therapy.
تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که ژل یا ورقه سیلیکون همراه با تزریق کورتیکواستروئید، درمان اولیه ارجح برای کلوئید است. درمان‌های اضافی مانند 5-فلوئورواوراسیل داخل ضایعه (5-FU) ، بلئومایسین یا وراپامیل نیز می‌توانند در نظر گرفته شوند، اگرچه اثربخشی آنها متفاوت است. لیزر درمانی، هنگامی که با تزریق کورتیکواستروئید یا استروئیدهای موضعی تحت انسداد ترکیب شود، می تواند نفوذ داروها را افزایش دهد. برای کلوئیدهای مقاوم، برداشتن جراحی و به دنبال آن پرتودرمانی فوری مؤثر بوده است. در نهایت، ثابت شده است که استفاده از ورقه سیلیکونی و فشار درمانی احتمال عود کلوئید را کاهش می دهد.
Current literature supports silicone gel or sheeting with corticosteroid injections as first-line therapy for keloids. Adjuvant intralesional 5-fluorouracil (5-FU), bleomycin, or verapamil can be considered, although mixed results have been reported with each. Laser therapy can be used in combination with intralesional corticosteroids or topical steroids with occlusion to improve drug penetration. Excision of keloids with immediate post-excision radiation therapy is an effective option for recalcitrant lesions. Finally, silicone sheeting and pressure therapy have evidence for reducing keloid recurrence.
Current literature supports silicone gel or sheeting with corticosteroid injections as first-line therapy for keloids. Adjuvant intralesional 5-fluorouracil (5-FU), bleomycin, or verapamil can be considered, although mixed results have been reported with each. Laser therapy can be used in combination with intralesional corticosteroids or topical steroids with occlusion to improve drug penetration. Excision of keloids with immediate post-excision radiation therapy is an effective option for recalcitrant lesions. Finally, silicone sheeting and pressure therapy have evidence for reducing keloid recurrence.
در حال حاضر، هیچ درمان منسجمی وجود ندارد که نرخ عود کم برای کلوئیدها را تضمین کند. با این حال، گزینه‌های رو به رشد، مانند استفاده از لیزر در کنار استروئیدها یا ترکیب 5-فلوراوراسیل با استروئیدها، امیدوارکننده هستند. تحقیقات آینده می‌تواند بر این موضوع تمرکز کند که چگونه درمان‌های جدید، مانند پیوند چربی اتولوگ یا درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی، برای مدیریت کلوئیدها کار می‌کنند.
There continues to be no gold standard of treatment that provides a consistently low recurrence rate; however the increasing number of available treatments and synergistic combinations of these treatments (i.e., laser-based devices in combination with intralesional steroids, or 5-fluorouracil in combination with steroid therapy) is showing favorable results. Future studies could target the efficacy of novel treatment modalities (i.e., autologous fat grafting or stem cell-based therapies) for keloid management.
There continues to be no gold standard of treatment that provides a consistently low recurrence rate; however the increasing number of available treatments and synergistic combinations of these treatments (i.e., laser-based devices in combination with intralesional steroids, or 5-fluorouracil in combination with steroid therapy) is showing favorable results. Future studies could target the efficacy of novel treatment modalities (i.e., autologous fat grafting or stem cell-based therapies) for keloid management.
جای زخم بخش رایجی از روند بهبودی پس از آسیب های پوستی است. در حالت ایده آل، جای زخم باید صاف، نازک و با رنگ پوست همخوانی داشته باشد. عوامل زیادی مانند عفونت، کاهش جریان خون، ایسکمی و تروما می توانند منجر به بهبود ضعیف زخم شوند. اسکارهایی که ضخیم‌تر، تیره‌تر از پوست اطراف هستند یا بیش از حد کوچک می‌شوند می‌توانند باعث مشکلات مهمی در عملکرد فیزیکی و سلامت عاطفی شوند.
Scars are a natural and normal part of healing following an injury to the integumentary system. Ideally, scars should be flat, narrow, and color-matched. Several factors can contribute to poor wound healing. These include but are not limited to infection, poor blood flow, ischemia, and trauma. Proliferative, hyperpigmented, or contracted scars can cause serious problems with both function and emotional well-being.
Scars are a natural and normal part of healing following an injury to the integumentary system. Ideally, scars should be flat, narrow, and color-matched. Several factors can contribute to poor wound healing. These include but are not limited to infection, poor blood flow, ischemia, and trauma. Proliferative, hyperpigmented, or contracted scars can cause serious problems with both function and emotional well-being.
اسکارهای کلوئیدی بیشتر در افراد آفریقایی، آسیایی یا اسپانیایی تبار دیده می شود. افراد بین 10 تا 30 سال بیشتر از افراد مسن تمایل به ایجاد کلوئید دارند.
اگرچه آنها معمولا در محل آسیب رخ می دهند، keloid نیز می تواند خود به خود ایجاد شود. آنها می توانند در محل سوراخ شدن و حتی از چیزی به سادگی جوش یا خراش ایجاد شوند. آنها می توانند در نتیجه آکنه یا اسکار آبله مرغان شدید، عفونت در محل زخم، ضربه مکرر به یک ناحیه، کشش بیش از حد پوست در حین بسته شدن زخم یا جسم خارجی در زخم ایجاد شوند.
اسکارهای کلوئیدی ممکن است بعد از جراحی ایجاد شوند. آنها در برخی نقاط، مانند قفسه سینه مرکزی (در اثر استرنوتومی)، پشت و شانه ها (معمولاً ناشی از آکنه) و لوب های گوش (در اثر سوراخ کردن گوش) شایع تر هستند. آنها همچنین می توانند در سوراخ کردن بدن رخ دهند. شایع ترین لکه ها لاله گوش، بازوها، ناحیه لگن و بالای استخوان یقه است.
درمان های موجود عبارتند از فشار درمانی، پوشش ژل سیلیکون، تریامسینولون استوناید داخل ضایعه، کرایوسرجری، پرتودرمانی، لیزر درمانی، اینترفرون، 5-FU و برداشتن جراحی.
○ رفتار
اسکار هایپرتروفیک می تواند با 5 تا 10 تزریق استروئید داخل ضایعه به فاصله 1 ماه بهبود یابد.
#Triamcinolone intralesional injection
درمان با لیزر ممکن است برای اریتم مرتبط با جای زخم امتحان شود، اما تزریق تریامسینیلون نیز می تواند با صاف کردن جای زخم، اریتم را بهبود بخشد.
#Dye laser (e.g. V-beam)