اطلاعات بیشتر ― فارسی

Urticarial vasculitis یک بیماری نادر است که با دوره‌های طولانی‌مدت یا مکرر کهیر مشخص می‌شود. علائم پوستی آن می‌تواند شبیه کهیرهای مزمن باشد، اما منحصربه‌فرد هستند؛ زیرا کهیرها حداقل ۲۴ ساعت به اطراف می‌چسبند و پس از محو شدن می‌توانند لکه‌های تیره ایجاد کنند. اگرچه علت غالباً ناشناخته است، گاهی اوقات می‌تواند توسط برخی داروها، عفونت‌ها، بیماری‌های خودایمنی، اختلالات خونی یا سرطان‌ها ایجاد شود. برخی مطالعات حتی آن را با کووید‑19 و آنفولانزای H1N1 مرتبط کرده‌اند. این بیماری می‌تواند سایر اندام‌ها مانند ماهیچه‌ها، کلیه‌ها، ریه‌ها، معده و چشم‌ها را نیز تحت تأثیر قرار دهد. اگرچه معاینه خاصی از بافت می‌تواند تشخیص را تأیید کند، همیشه ضروری نیست. درمان معمولاً با Dapsone(داپسون)، Colchicine(کلشی سین) یا Hydroxychloroquine(هیدروکسی کلروکین) برای موارد خفیف‌تر آغاز می‌شود. برای موارد شدیدتر، داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند مانند Methotrexate(متوترکسات) یا Corticosteroids(کورتیکواستروئیدها) ممکن است مورد نیاز باشد. اخیراً درمان‌های بیولوژیک (rituximab, omalizumab, interleukin‑1 inhibitors) برای موارد سخت نویدبخش بوده‌اند.
Urticarial vasculitis is a rare clinicopathologic entity that is characterized by chronic or recurrent episodes of urticarial lesions. Skin findings of this disease can be difficult to distinguish visually from those of chronic idiopathic urticaria but are unique in that individual lesions persist for ≥24 hours and can leave behind dusky hyperpigmentation. This disease is most often idiopathic but has been linked to certain drugs, infections, autoimmune connective disease, myelodysplastic disorders, and malignancies. More recently, some authors have reported associations between urticarial vasculitis and COVID-19, as well as influenza A/H1N1 infection. Urticarial vasculitis can extend systemically as well, most often affecting the musculoskeletal, renal, pulmonary, gastrointestinal, and ocular systems. Features of leukocytoclastic vasculitis seen on histopathologic examination are diagnostic of this disease, but not always seen. In practice, antibiotics, dapsone, colchicine, and hydroxychloroquine are popular first-line therapies, especially for mild cutaneous disease. In more severe cases, immunosuppressives, including methotrexate, mycophenolate mofetil, azathioprine, and cyclosporine, as well as corticosteroids, may be necessary for control. More recently, select biologic therapies, including rituximab, omalizumab, and interleukin-1 inhibitors have shown promise for the treatment of recalcitrant or refractory cases.

مردی 35 ساله با سابقه 15 روزه بثورات قرمز روشن و دردناک روی هر دو ران و پاها همراه با درد مفاصل مراجعه کرد. او یک هفته پیش از ظاهر شدن بثورات، عفونت ادراری داشته بود. پوست او چندین پلاک قرمز حساس، به شکل حلقه‌ای و تا حدی قابل سفید شدن را در دو طرف ران‌ها و پاهایش نشان می‌داد. به مدت یک هفته، پردنیزولون (Prednisolone) خوراکی (40 میلی‌گرم در روز) همراه با یک آنتی‌هیستامین غیر خواب‌آور فکسوفنادین (Fexofenadine) تجویز شد. در عرض یک هفته، تمام بثورات کاملاً ناپدید شدند. در طول شش ماه پس از معاینات منظم، بثورتی دیگر مشاهده نشد.
A 35-year-old man came in with a 15-day history of bright red, painful rashes on both thighs and legs, along with joint pain. He had a urinary tract infection for a week before the rash appeared. His skin showed several tender, ring-shaped, partially blanchable, red plaques on both sides of his thighs and legs. He was given oral prednisolone (40mg/day) for a week along with a non-drowsy antihistamine (fexofenadine). Within a week, all the rashes disappeared completely. There were no more rashes during the next 6 months of regular check-ups.