اطلاعات بیشتر ― فارسی

ویتیلیگو یک اختلال پوستی شایع است که به دلیل از بین رفتن ملانوسیت ها باعث ایجاد لکه های سفید پوست می شود. تحقیقات اخیر نشان می دهد که این یک بیماری خود ایمنی است. در حالی که اغلب به عنوان یک مسئله آرایشی دیده می شود، می تواند عمیقاً بر سلامت روان و زندگی روزمره تأثیر بگذارد. در سال 2011، کارشناسان نوعی به نام segmental vitiligo را جدا از سایرین طبقه بندی کردند.
Vitiligo is a common skin disorder that causes patches of white skin due to the loss of melanocytes. Recent research shows it's an autoimmune disease. While it's often seen as a cosmetic issue, it can deeply affect mental well-being and daily life. In 2011, experts classified a type called segmental vitiligo separately from others.

بیماران ویتیلیگوی فعال چندین گزینه درمانی مانند گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک، فتوتراپی و سرکوبگرهای سیستمیک دارند. بیماران ویتیلیگوی پایدار ممکن است از کورتیکواستروئیدهای موضعی، مهارکننده های موضعی کلسینورین، فتوتراپی و روش های پیوند تسکین پیدا کنند. پیشرفت های اخیر در درک فرآیندهای زمینه ای ویتیلیگو منجر به توسعه درمان های هدفمند شده است. در حال حاضر، مهارکننده‌های JAK امیدوارکننده‌ترین هستند، با وجود خطر فعال‌سازی عفونت‌های نهفته و عوارض جانبی سیستمیک رایج با سایر عوامل سرکوب‌کننده ایمنی، تحمل‌پذیری و نتایج عملکردی خوبی را ارائه می‌دهند. تحقیقات در حال انجام با هدف شناسایی سایتوکین های کلیدی دخیل در ایجاد ویتیلیگو (IFN-γ, CXCL10, CXCR3, HSP70i, IL-15, IL-17/23, TNF) . مسدود کردن این سیتوکین ها در مدل های حیوانی و برخی از بیماران امیدوار کننده بوده است. علاوه بر این، تحقیقات در مورد miRNA-based therapeutics و adoptive Treg cell therapy در حال انجام است.
Current models of treatment for vitiligo are often nonspecific and general. Various therapy options are available for active vitiligo patients, including systemic glucocorticoids, phototherapy, and systemic immunosuppressants. While stable vitiligo patients may benefit from topical corticosteroids, topical calcineurin inhibitors, phototherapy, as well as transplantation procedures. Recently, a better understanding of the pathophysiological processes of vitiligo led to the advent of novel targeted therapies. To date, JAK inhibitors are the only category that has been proved to have a good tolerability profile and functional outcomes in vitiligo treatment, even though the risk of activation of latent infection and systemic side effects still existed, like other immunosuppressive agents. Research is in progress to investigate the important cytokines involved in the pathogenesis of vitiligo, including IFN-γ, CXCL10, CXCR3, HSP70i, IL-15, IL-17/23, and TNF, the blockade of which has undergone preliminary attempts in animal models and some patients. In addition, studies on miRNA-based therapeutics as well as adoptive Treg cell therapy are still primary, and more studies are necessary.