اطلاعات بیشتر ― فارسی

ویتیلیگو یک اختلال پوستی شایع است که به دلیل از بین رفتن ملانوسیت‌ها باعث ایجاد لکه‌های سفید پوست می‌شود. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که این یک بیماری خودایمنی است. اگرچه اغلب به عنوان یک مسئله آرایشی دیده می‌شود، می‌تواند عمیقاً بر سلامت روان و زندگی روزمره تأثیر بگذارد. در سال ۲۰۱۱، کارشناسان نوعی به نام segmental vitiligo را از سایر انواع جدا طبقه‌بندی کردند.
Vitiligo is a common skin disorder that causes patches of white skin due to the loss of melanocytes. Recent research shows it's an autoimmune disease. While it's often seen as a cosmetic issue, it can deeply affect mental well-being and daily life. In 2011, experts classified a type called segmental vitiligo separately from others.

بیماران با ویتیلیگو فعال گزینه‌های درمانی متعددی مانند گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک، فتوتراپی و سرکوبگرهای سیستمیک دارند. بیماران با ویتیلیگو پایدار ممکن است از کورتیکواستروئیدهای موضعی، مهارکننده‌های موضعی کلسینورین، فتوتراپی و روش‌های پیوند بهره‌مند شوند. پیشرفت‌های اخیر در درک فرآیندهای زمینه‌ای ویتیلیگو منجر به توسعه درمان‌های هدفمند شده است. در حال حاضر، مهارکننده‌های JAK امیدوارکننده‌ترین گزینه‌ها هستند؛ با این‌حال، خطر فعال‌سازی عفونت‌های نهفته و عوارض جانبی سیستمیک رایج با سایر عوامل سرکوب‌کننده ایمنی وجود دارد، اما این داروها تحمل‌پذیری و نتایج عملکردی خوبی را ارائه می‌دهند. تحقیقات جاری با هدف شناسایی سیتوکین‌های کلیدی دخیل در ایجاد ویتیلیگو (IFN-γ, CXCL10, CXCR3, HSP70i, IL-15, IL-17/23, TNF) انجام می‌شود. مسدود کردن این سیتوکین‌ها در مدل‌های حیوانی و برخی بیماران نتایج امیدوارکننده‌ای داشته است. علاوه بر این، مطالعاتی درباره درمان‌های مبتنی بر miRNA و adoptive Treg cell therapy در حال انجام است.
Current models of treatment for vitiligo are often nonspecific and general. Various therapy options are available for active vitiligo patients, including systemic glucocorticoids, phototherapy, and systemic immunosuppressants. While stable vitiligo patients may benefit from topical corticosteroids, topical calcineurin inhibitors, phototherapy, as well as transplantation procedures. Recently, a better understanding of the pathophysiological processes of vitiligo led to the advent of novel targeted therapies. To date, JAK inhibitors are the only category that has been proved to have a good tolerability profile and functional outcomes in vitiligo treatment, even though the risk of activation of latent infection and systemic side effects still existed, like other immunosuppressive agents. Research is in progress to investigate the important cytokines involved in the pathogenesis of vitiligo, including IFN-γ, CXCL10, CXCR3, HSP70i, IL-15, IL-17/23, and TNF, the blockade of which has undergone preliminary attempts in animal models and some patients. In addition, studies on miRNA-based therapeutics as well as adoptive Treg cell therapy are still primary, and more studies are necessary.