Keloid
https://en.wikipedia.org/wiki/Keloid
☆ AI Dermatology — Free Service2022 թվականի Գերմանիայի Stiftung Warentest արդյունքներում ModelDerm-ից սպառողների գոհունակությունը մի փոքր ավելի ցածր էր, քան հեռաբժշկության վճարովի խորհրդատվություններից: relevance score : -100.0%
References
Keloid 29939676 NIH
Կելոիդները ձևավորվում են մաշկի վնասվածքի կամ բորբոքի հետո անսովոր բուժման արդյունքում: Գենետիկական և շրջակա միջավայրի գործոնները նպաստում են դրանց զարգացմանը, ընդ որում, ավելի բարձր հաճախականությամբ, դրանք հանդիպում են ավելի մուգ մաշկ ունեցող, աֆրիկյան, ասիական և իսպանական ծագում ունեցող անձանց մոտ: Կելոիդները առաջանում են, երբ ֆիբրոբլաստները դառնում են գերակտիվ՝ արտադրելով ավելորդ կոլագեն և աճի գործոններ: Սա հանգեցնում է խոշոր, աննորմալ կոլագենի կապոցների ձևավորմանը, որոնք հայտնի են որպես կելոիդային կոլագեն, ինչպես նաև ֆիբրոբլաստների ավելացմանը: Կլինիկապես, կելոիդները ներկայացվում են ամուր, ռետինե հանգույցների տեսքով, որոնք գտնվում են նախկինում վիրավորված տարածքներում: Ի տարբերություն սովորական սպիների, կելոիդները կարող են տարածվել սկզբնական վնասվածքի վայրից դուրս: Հիվանդները կարող են զգալ ցավ, քոր կամ այրություն: Բուժման տարբեր մեթոդներ կան՝ ներառյալ ստերոիդների ներարկումները, կրիոթերապիան, վիրաբուժությունը, ռադիոթերապիան և լազերային թերապիան:
Keloids result from abnormal wound healing in response to skin trauma or inflammation. Keloid development rests on genetic and environmental factors. Higher incidences are seen in darker skinned individuals of African, Asian, and Hispanic descent. Overactive fibroblasts producing high amounts of collagen and growth factors are implicated in the pathogenesis of keloids. As a result, classic histologic findings demonstrate large, abnormal, hyalinized bundles of collagen referred to as keloidal collagen and numerous fibroblasts. Keloids present clinically as firm, rubbery nodules in an area of prior injury to the skin. In contrast to normal or hypertrophic scars, keloidal tissue extends beyond the initial site of trauma. Patients may complain of pain, itching, or burning. Multiple treatment modalities exist although none are uniformly successful. The most common treatments include intralesional or topical steroids, cryotherapy, surgical excision, radiotherapy, and laser therapy.
Keloid treatments: an evidence-based systematic review of recent advances 36918908 NIH
Ընթացիկ հետազոտությունը ցույց է տալիս, որ silicone gel կամ tape‑ը, կորտիկոստերոիդների ներարկումների հետ միասին, կելոիդների նախընտրելի նախնական բուժումն են: Լրացուցիչ բուժումները, ինչպիսիք են ներերակային 5‑ֆտորուրացիլը (5‑FU), bleomycin‑ը կամ verapamil‑ը, նույնպես կարող են դիտարկվել, թեև դրանց արդյունավետությունը տարբեր է: Laser therapy‑ը, երբ զուգակցվում է կորտիկոստերոիդների ներարկումների կամ occlusion‑ի տակ գտնվող տեղական steroids‑ների հետ, կարող է ուժեղացնել դեղերի ներթափանցումը: Հակառակ դեպքում, կելոիդների համար, վիրահատական հեռացումը, որին հաջորդում է անմիջապես radiation therapy‑ը, արդյունավետ է: Ի վերջո, ապացուցված է, որ silicone covering‑ի և compression therapy‑ի օգտագործումը նվազեցնում է կելոիդների կրկնության հավանականությունը:
Current literature supports silicone gel or sheeting with corticosteroid injections as first-line therapy for keloids. Adjuvant intralesional 5-fluorouracil (5-FU), bleomycin, or verapamil can be considered, although mixed results have been reported with each. Laser therapy can be used in combination with intralesional corticosteroids or topical steroids with occlusion to improve drug penetration. Excision of keloids with immediate post-excision radiation therapy is an effective option for recalcitrant lesions. Finally, silicone sheeting and pressure therapy have evidence for reducing keloid recurrence.
Keloids: a review of therapeutic management 32905614 NIH
Ներկայումս բոլորի համար հարմար միակ բուժում, որը երաշխավորում է կելոիդների կրկնության անընդհատ ցածր մակարդակը, գոյություն չունի: Այնուամենայնիվ, աճող տարբերակները, ինչպիսիք են լազերի օգտագործումը ստերոիդների հետ միասին կամ 5-ֆլուորուորասիլ (5-fluorouracil) ստերոիդների հետ համատեղելը, խոստանում են լավ արդյունքներ: Հետագա հետազոտությունները կարող են կենտրոնանալ այն բանի վրա, թե որքան արդյունավետ են նոր բուժումները, ինչպիսիք են ճարպերի ավտոլոգային փոխպատվաստումը կամ ցողունային բջիջների վրա հիմնված բուժումները, կելոիդների կառավարման համար:
There continues to be no gold standard of treatment that provides a consistently low recurrence rate; however the increasing number of available treatments and synergistic combinations of these treatments (i.e., laser-based devices in combination with intralesional steroids, or 5-fluorouracil in combination with steroid therapy) is showing favorable results. Future studies could target the efficacy of novel treatment modalities (i.e., autologous fat grafting or stem cell-based therapies) for keloid management.
Scar Revision 31194458 NIH
Սպիները մաշկի վնասվածքներից հետո բուժման գործընթացի կարևոր մասն են: Իդեալում, սպիները պետք է լինեն հարթ, բարակ և համապատասխանեն մաշկի գույնին: Շատ գործոններ կարող են հանգեցնել սպիների վատ ապահովմանը, ինչպիսիք են վարակը, արյան հոսքի նվազումը, իշեմիա և վնասվածքները: Սպիները, որոնք խիտ են, ավելի մուգ են, քան շրջակա մաշկը, կամ չափից ավելի փոքր են, կարող են առաջացնել զգալի խնդիրներ՝ ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ էմոցիոնալ առողջության մեջ.
Scars are a natural and normal part of healing following an injury to the integumentary system. Ideally, scars should be flat, narrow, and color-matched. Several factors can contribute to poor wound healing. These include but are not limited to infection, poor blood flow, ischemia, and trauma. Proliferative, hyperpigmented, or contracted scars can cause serious problems with both function and emotional well-being.
Կելոիդ սպիներն ավելի հաճախ են նկատվում աֆրիկյան, ասիական կամ իսպանական ծագում ունեցող մարդկանց մոտ: 10‑30 տարեկան մարդիկ ավելի մեծ վտանգ ունեն կելոիդի զարգացման, քան տարեցները:
Թեև դրանք սովորաբար առաջանում են վնասվածքի տեղում, keloid‑ը կարող է առաջանալ նաև ինքնաբերաբար: Դրանք կարող են առաջանալ պիրսինգի տեղում և նույնիսկ այնպիսի պարզ բանից, ինչպիսին է բշտիկը կամ քերծվածքը: Դրանք կարող են առաջանալ ծանր պզուկների կամ ջրծաղիկի սպիների, վերքի տեղում վարակվելու, տարածքի կրկնվող վնասվածքի, վերքի փակման ժամանակ մաշկի չափազանց լարվածության կամ վերքի մեջ օտար մարմնի առկայության հետևանքով:
Վիրահատությունից հետո կարող են առաջանալ կելոիդ սպիներ: Դրանք ավելի տարածված են որոշ տեղամասերում, ինչպիսիք են կրծքավանդակի կենտրոնական հատվածը (ստերնոտոմից), մեջքը և ուսերը (սովորաբար առաջանում են պզուկների հետևանքով) և ականջի բլթերում (ականջի պիրսինգից): Նրանք կարող են առաջանալ նաև մարմնի պիրսինգի ժամանակ: Ամենատարածված տեղերը են ականջի բլթակները, ձեռքերը, կոնքի շրջանը և օձիքի ոսկորը:
Հասանելի բուժումներն են՝ ճնշման թերապիա, սիլիկոնային գելային ծածկույթ, ներվնասվածքային Triamcinolone acetonide, կրիվիորաբուժություն, ճառագայթում, լազերային թերապիա, Interferon, 5‑FU և վիրաբուժական հեռացում:
○ Բուժում
Հիպերտրոֆիկ սպիները կարող են բարելավվել 5‑10 ներերակային ստերոիդների ներարկումով, 1 ամսվա ընդմիջումով:
#Triamcinolone intralesional injection
Լազերային բուժումը կարող է օգտագործվել սպիների հետ կապված erythema‑ի համար, սակայն տրիամցինոլոնի ներարկումները կարող են նաև բարելավել erythema‑ը՝ հարթեցնելով սպիը:
#Dye laser (e.g. V-beam)