Meiri upplýsingar ― Íslenskur

Impetigo , algengasta bakteríuhúðsýkingin hjá börnum á aldrinum tveggja til fimm ára, kemur í tveimur aðaltegundum: óbólusótt (70% tilvika) og bólusótt (30% tilvika) . Óþrjótandi hvatvísi er venjulega af völdum Staphylococcus aureus eða Streptococcus pyogenes. Það er þekkt af hunangslitum skorpum á andliti og útlimum og beinist aðallega að húðinni eða getur sýkt skordýrabit, exem eða herpetic sár. Bullous impetigo, sem eingöngu stafar af S. Aureus, leiðir til stórra, slakra kúla og hefur oft áhrif á svæði þar sem húð nuddar saman. Báðar tegundir hverfa venjulega innan tveggja til þriggja vikna án örs og fylgikvillar eru sjaldgæfir, þar sem poststreptokokka glomerulonephritis er alvarlegastur. Meðferð felur í sér staðbundin sýklalyf (mupirocin, retapamulin, fusidic acid) . Sýklalyf til inntöku gætu verið nauðsynleg við impetigo með stórum kúlum eða þegar staðbundin meðferð er ekki framkvæmanleg. Þó að nokkur sýklalyf til inntöku (amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole, macrolides) séu valmöguleikar, þá er penicillín ekki áhrifaríkt. Staðbundin sótthreinsiefni eru ekki eins góð og sýklalyf og ætti að forðast þau. Fusidic acid, mupirocin, retapamulin virka gegn meticillin-næmum S. Aureus og streptókokkasýkingum. Clindamycin er gagnlegt fyrir grun um methicillin-resistant S. Aureus # sýkingar. Trimethoprim/sulfamethoxazole vinnur gegn meticillin-ónæmum S. Aureus en dugar ekki við streptókokkasýkingu.
Impetigo, the most common bacterial skin infection in children aged two to five, comes in two main types: nonbullous (70% of cases) and bullous (30% of cases). Nonbullous impetigo is typically caused by Staphylococcus aureus or Streptococcus pyogenes. It's recognized by honey-colored crusts on the face and limbs and mainly targets the skin or can infect insect bites, eczema, or herpetic lesions. Bullous impetigo, caused solely by S. aureus, leads to large, flaccid bullae and often affects areas where skin rubs together. Both types usually clear up within two to three weeks without scarring, and complications are rare, with poststreptococcal glomerulonephritis being the most severe. Treatment involves topical antibiotics (mupirocin, retapamulin, fusidic acid). Oral antibiotics might be necessary for impetigo with large bullae or when topical treatment isn't feasible. While several oral antibiotics (amoxicillin/clavulanate, dicloxacillin, cephalexin, clindamycin, doxycycline, minocycline, trimethoprim/sulfamethoxazole, macrolides) are options, penicillin isn't effective. Topical disinfectants aren't as good as antibiotics and should be avoided. Fusidic acid, mupirocin, retapamulin are effective against methicillin-susceptible S. aureus and streptococcal infections. Clindamycin is useful for suspected methicillin-resistant S. aureus infections. Trimethoprim/sulfamethoxazole works against methicillin-resistant S. aureus, but isn't enough for streptococcal infection.

Impetigo er algeng húðsýking af völdum ákveðinna baktería sem dreifist auðveldlega við snertingu. Það kemur venjulega fram sem rauðir blettir þaktir gulleitri skorpu og getur valdið kláða eða sársauka. Þessi sýking er algengust hjá börnum sem búa á heitum, rökum svæðum. Það getur birst sem blöðrur eða án þeirra. Þó að það hafi oft áhrif á andlitið, getur það komið fram hvar sem það er brot á húðinni. Greining byggir aðallega á einkennum og hvernig hún lítur út. Meðferð felur venjulega í sér sýklalyf, bæði staðbundin og til inntöku, ásamt einkennum.
Impetigo is a common infection of the superficial layers of the epidermis that is highly contagious and most commonly caused by gram-positive bacteria. It most commonly presents as erythematous plaques with a yellow crust and may be itchy or painful. The lesions are highly contagious and spread easily. Impetigo is a disease of children who reside in hot humid climates. The infection may be bullous or nonbullous. The infection typically affects the face but can also occur in any other part of the body that has an abrasion, laceration, insect bite or other trauma. Diagnosis is typically based on the symptoms and clinical manifestations alone. Treatment involves topical and oral antibiotics and symptomatic care.