Маълумоти бештар ― Тоҷикӣ

Urticaria одатан бо захмҳои шиддатноки хӯрда ба амал меояд. Он баъзан бо варами бофтаҳои зеризаминӣ ҳамроҳ мешавад. Табобат аввалан пешгирӣ кардани триггерҳоро дар бар мегирад, агар онҳо маълум бошанд. Доруҳои дараҷаи аввал антигистаминҳои навтар мебошанд, ки дар зарурият онҳоро метавон ба вояи баландтар танзим кард. Дигар доруҳо, ба монанди антигистаминҳои кӯҳна, блокаторҳои H2, антагонистҳои ресепторҳои лейкотриен, антигистаминҳои пурқувват ва курсҳои кӯтоҳи кортикостероидҳо, метавонанд ҳамчун дастгирии иловагӣ илова шаванд. Дар ҳолатҳое, ки бо вуҷуди ин тадбирҳо ҳолат боқӣ мемонад, беморон метавонанд ба мутахассисон барои табобати иловагӣ ба монанди omalizumab ё cyclosporine муроҷиат кунанд.
Urticaria commonly presents with intensely itchy raised welts. It is sometimes accompanied by swelling of the underlying tissues. Treatment primarily involves avoiding triggers, if known. First-line medication includes newer antihistamines, which can be adjusted to higher doses if needed. Other medications like older antihistamines, H2 blockers, leukotriene receptor antagonists, stronger antihistamines, and short courses of corticosteroids can be added as extra support. In cases where urticaria persists despite these measures, patients might be referred to specialists for additional therapies such as omalizumab or cyclosporine.

Ин баррасии дастурҳои охирини табобати пешобро тавсиф мекунад ва фаҳмиши навии сабабҳоро пешниҳод мекунад.
This review outlines the latest guidelines for treating urticaria and offers new understandings of its causes.

Second-generation H1-antihistamines (e.g., cetirizine, loratadine, fexofenadine), Omalizumab, Ciclosporin, and short courses only of systemic corticosteroids